Lieve Howard,

Jij bent een vriend en ook een voorbeeld voor me geweest in hoe je meer van het leven kunt genieten. Lol maken met en om kleine dingen. Daardoor zie je beter hoe leuk alles om je heen is en ga je meer van de dingen houden. Daarom deel ik graag met u allen hoeveel Howard voor het team en mij betekend heeft en hoop ik dat u wellicht nog een glimlach zult vinden in de herkenning van de verhalen.

Howard houdt van honkbal
We leerden je kennen in de zaal bij Pirates. Tijdens het trainen kwam er zomaar iemand de zaal in lopen. Je liep naar me toe en vroeg me vriendelijk doch dringend of ik het even op de juiste manier voor kon doen aan de spelers. Het was duidelijk dat ik het dus nog niet helemaal goed deed. Toegegeven, zoals jij het uitlegde was het wel een stuk beter. Na de training vroeg je of het mij een goed idee leek om vaker te komen en dat leek mij een goed plan. Zo makkelijk ging dat bij Howard, hij kwam aanlopen en deed mee. Vragend waarom hij dit deed zei Howard; “Ik zit in mijn bonus jaren en honkbal is het leukste om te doen”. Dat jaar zijn we met de U12 (vroeger pupillen) kampioen geworden in de 2e klasse. Je hebt ons als coaches de jongens leren gooien, fielden en slaan maar bovenal het plezier in het spelletje geleerd. Het seizoen erna ben ik mijn dochter bij het softbal gaan coachen en hielden we wel contact. Zo ging je eerst helpen bij North-Stars maar besloot uiteindelijk toch je familie op Curaçao op te zoeken. Toen ik je sprak op Curaçao wist je nog niet zeker of je wel zin had om terug te gaan naar Nederland. Er was namelijk een hele lieve dame die goed voor je zorgde. Ooit nog een seizoen coachen met Howard had ik dus al een beetje afgeschreven.

Jij wist beter dan wij, dat je niet zo veel tijd had. Toen ik eind 2022 hoorde dat ik de U15-1 (voorheen aspiranten) mocht coachen twijfelde ik geen moment. Ik belde je op, op Curaçao en vroeg je of je samen met mij de U15-1 van Pirates wilde coachen en trainen. Heel even was ik bang dat je op Curaçao bleef. Maar het werd uiteindelijk toch duidelijk dat je zou komen.

Howard hield namelijk naast honkbal ook van kinderen.
Als bevlogen coach wilde je dat de spelers het goed deden. Winnen was alleen goed als je het ook op een mooie manier doet. Spelen met lol en bravoure. Dat leer je niet door alleen maar bezig te zijn met techniek, dan moet je ze uitdagen zei je vaak. Als ze niet luisteren ze streng toespreken maar dan stiekem tegen mij zeggen dat je zelf vroeger ook niet altijd een lieverdje was.. Je lag elke nacht na te denken wat je elke speler individueel mee kon geven zodat ze beter werden. En als ze het niet goed deden of ze lagen even dwars als puber, dan kon je daar in en in van balen. De spelers leren hoe ze echt een curveball moeten gooien. En een curveball gooien is het allermooiste wat er is. Een speler in de maling nemen zodat hij gaat slaan. Jonge spelers leren dat honkbal een mentaal spelletje is. En daar was Howard heer en meester in. Het mentale spelletje.

Howard was heel goed in plagen, daar hield hij van.
Wat kon jij een vervelende vent zijn, zeg ik met een dikke knipoog. Op de meest serieuze momenten even wat doen om de spanning te breken. Maar o zo belangrijk voor de spelers, de ouders maar ook voor mij als coach. Ook broertjes of zusjes van spelers plaagde je graag; “is dat ijsje voor mij?”, “kom je ook hockeyen?” Of met je zware stem zomaar tegen mensen zeggen waar je langs liep “Hey hallo”. Mensen even van hun stuk brengen. Ja zelfs tegen een jeugdspeler van de tegenpartij op serieuze manier vertellen dat ze straks gaan verliezen. Je omdraaien en dan heel hard lachen om het beduusde hoofdje van die speler.

Tijdens de wedstrijd niet in maar tegen de dug-out staan en praten met de scheidsrechter. Als onze jongens aan het pitchen waren: “Ik vond hem mooi hoor, ik had hem wel gegeven”. Zoals laatst een van de ouders zei: "Mooie bal, Howard had hem gegeven”.

En als we in de auto terug zaten na de training of de wedstrijd en alle spelers en coaches hadden geëvalueerd, dan kwamen de verhalen. Meestal als we ergens langs reden. Een vriendin die je gehad had in het dorp waar we langs reden (of meerdere). De hele nacht lopen om maar bij een meisje te kunnen zijn, hoe het politiebureau er in dat dorp er uit zag, die fietstochten door Frankrijk, curve ballen gooien op het hoogste niveau en wedstrijden scheidsen. Maar ook één van jouw meest bijzondere en dierbare verhalen van de auto waar je in zat met een speelster waarbij de bestuurder onwel werd.
Toen ik me hardop afvroeg of je al die verhalen wel eens op papier had gezet, vertelde je dat je daar aan begonnen was en dat die verhalen nog ergens thuis liggen. Je vroeg je alleen af wie er nou op al die verhalen zat te wachten.

Zelfs op je 79 jaar greep je elk avontuur aan. Anderhalve maand geleden namen we de planning van het weekend door. Toen ik vertelde dat ik een wedstrijd met de U15-2 mee ging coachen en mijn zoon ook mee ging spelen, vroeg je of je mee mocht. De tegenpartij kwam een scheidsrechter te kort, dus wierp jij je gelijk op. Howard kreeg het voor elkaar om de wedstrijd te scheidsen en ondertussen te flirten met de moeders van de tegenpartij. Hij zag wellicht niet alle ballen meer goed, maar het vrouwelijk schoon miste hij nooit.

Howard, je hield van het leven en dat deelde je met iedereen.Je hebt de homerun van het leven geslagen en je bent net de thuisplaat gepasseerd. Je bent thuis. En ik weet zeker dat jij nu het beste plekje hebt gevonden om de wedstrijd te bekijken.

Rust zacht lieve Howie..

Rob van Strien