In gesprek met Kalian Sams na aangekondigde honkbalpensioen
Op 27 oktober 2022 gooide Kalian Sams zijn honkbalknuppel in het hoenderhok door via social media aan te kondigen dat het tijd was zijn carrière als honkbalspeler te beēindigen. Kalian heeft in 26 jaar een imposante honkbal carrière weten op te bouwen, met meer dan 100 interlands, waarvan 4 keer Europees kampioen een keer wereldkampioen, een indrukwekkende profloopbaan in Amerika, Mexico, Canada en Taiwan. De laatste jaren hebben wij bij Amsterdam Pirates van zijn talenten mogen genieten in de hoofdklasse. Wij spraken Kalian op 1 november 2022, over zijn ervaringen als profhonkballer, zijn visie op de sport in Nederland, zijn afscheid als speler en zijn plannen.
De video ‘The End of an era’, van Kalian is te zien onderaan dit interview.
Kalian je hebt vorige week je honkbal pensioen aangekondigd. Mensen willen natuurlijk weten waarom. Je ziet er nog beresterk uit. Was jouw schouder blessure de voornaamste reden, of spelen er nog andere factoren mee?
”De afgelopen maanden had ik zitten denken wanneer ik mijn carrière wilde beëindigen. Er waren meerdere factoren, maar mijn schouder was er wel één van. Ik heb sinds maart twee scheuren in mijn schouder, dus ik heb daar het hele jaar mee moeten spelen. Ik ging er mee naar bed en ik werd er mee wakker. Ik had elke dag pijn, dus ik kon niet echt presteren naar behoren. Dat werkte voor mij heel frustrerend.
Daarnaast heb ik mijn twee kinderen waar ik graag tijd aan wil besteden. Ik heb al die jaren zoveel tijd gestoken in honkbal. Nooit heb ik heel veel tijd gehad voor mijn familie en vrienden.
Mijn leeftijd van 36 is een factor.
Maar vooral speelt ook mee dat ik niet meer zoveel plezier ervaar in het spel. Ik ging inmiddels meer naar het veld omdat het echt moest. Niet zozeer bij Pirates, maar bij het Nederlands team heb ik echt een beetje een afkeer gekregen. Ik heb altijd tegen mijzelf gezegd dat als ik niet meer de drive heb om te spelen, als ik het niet meer zo leuk vind, dan is het tijd om afstand te nemen van de game.
Ik presteerde ook niet echt meer naar behoren. Althans niet zoals ik van mijzelf gewend was. Daarom is het voor mij toch wel tijd om afstand te nemen en te focussen op andere dingen.
Ik moet mijn schouder laten opereren nu in december en dan ben ik zes maanden later pas weer helemaal uit-gerevalideerd. Dat is voor mij gewoon te lang en te ver weg om nog een jaar er aan vast te plakken.
Ik vind het heel jammer dat het zo gelopen is. Ik had graag mijn laatste honkbal jaar bewuster meegemaakt, vooral mijn laatste wedstrijd. Het is niet zo gegaan zoals ik het in mijn hoofd had. Maar ja soms lopen de dingen in het leven zo. Maar ik heb het wel goed weten af te sluiten. Mijn vriendin heeft voor mij een surprise afscheid georganiseerd toen ik eigenlijk een workshop zou gaan doen voor de jeugd van Pirates. Dat was echt een heel mooi en waardig afscheid van mijn carrière, met allemaal lieve mensen en familie. Ik heb heel veel mooie berichten gehad. Dat was voor mij echt een hele mooie afsluiter.”
In de Amerikaanse Minor Leagues heb jij je vanaf de Rookie League bij de Seattle Mariners, helemaal omhoog weten te spelen naar triple A niveau bij de San Diego Padres. Hoe kijk jij terug op jouw Amerikaanse Minor League periode?
”Ik vond het een hele mooie tijd. Een hele leerzame tijd. Maar ook vooral heel erg zwaar. Ik werd mentaal echt heel erg uitgedaagd. Ik leerde daar echt voor het eerst falen. En dat was falen op een manier die ik niet kende. Ik had in Nederland niet echt gefaald. Toen ik daar aankwam besefte ik ‘Je zit nu tussen de beste van de hele wereld en nu moet je op het hoogste niveau gaan presteren.’ Dat was voor mij best een zware tijd, maar dat heeft mij wel gevormd naar de speler die ik uiteindelijk ben geworden.
Dus ik kijk er zeker op terug met een glimlach en een tevreden gevoel.”
Dat bouwt wel karakter dus?
“Oh jazeker. Je wordt echt van een kind in één keer heel snel een man. Ik kwam daar met mijn 19e jaar. Dat proces ging heel snel.”
Naast Amerika heb je ook in Mexico, Canada en Taiwan gespeeld. Als je nu terugkijkt op jouw hele prof avontuur in het buitenland, wat springt er echt uit in jouw herinnering?
”Taiwan vond ik heel bijzonder omdat het een hele andere cultuur was. Ik was er wel vaker geweest met het Nederlands team voor toernooien, maar om het hele jaar daar te zitten was voor mij toch wel nieuw. Ik kwam daar aan, terwijl het team op de 6e plek stond en toen dacht ik, ‘hé hebben we kans om kampioen te worden?’. Toen lachten ze mij bijna uit zo van ‘joh kom gewoon lekker je geld verdienen en daarna kan je weer naar huis’. Maar naarmate het seizoen vorderde begon mijn team steeds dichter naar de top drie te klimmen en uiteindelijk zijn we in de play-offs terecht gekomen en kampioen geworden van de competitie.
En in Canada heb ik echt weer de liefde teruggevonden voor honkbal. In Amerika speelt eigenlijk ieder voor zich. In Amerika probeert iedereen in de Major Leagues te komen dus je krijgt niet echt een team gevoel. In Canada probeerde men vanuit die competitie weer naar de Minor Leagues terug te keren. Daar was het gewoon weer een samen-gevoel, dat je samen het kampioenschap wil winnen en dat je samen terug wil naar de Minor Leagues. Het was voor mij gewoon heel bijzonder, om met zo een team, zo een groep jongens de zomer door te komen en kampioen te worden daar. Daardoor kwam ook weer de liefde terug voor de sport. Die liefde was ik in Amerika een beetje verloren, omdat daar iedereen toch wel speelde voor zijn eigen hagje, om het zo maar te zeggen.
Dus Canada en Taiwan waren voor mij wel de belangrijkste jaren en de belangrijke teams om mijn gevoel voor honkbal weer optimaal te krijgen.”
Je hebt met Kingdom of The Netherlands 107 Interlands gespeeld. Seb Visser schreef voor honkbalsoftbal.nl eerder over jou, dat je de geschiedenisboeken ingaat als één van de beste sluggers van een gouden generatie. Wat doet dat met je, als je dat leest?
”Toen ik dat las gaf mij dat zeker een warm gevoel van binnen en een glimlach op mijn gezicht natuurlijk. Dat is toch wel iets moois om te horen dat je zo wordt gezien. En ja ik denk dat alle mooie berichten die ik heb mogen ontvangen alleen maar bevestigen hoe ik werd gewaardeerd tijdens mijn jaren dat ik honkbalde voor het Nederlands team. Dus ik vond het heel erg mooi om te lezen. Ik vind het een eer dat ik zo lang voor Nederland heb mogen spelen, mooie dingen heb mogen meemaken en mooie dingen heb mogen doen voor het Nederlands team.”
Wat is bij jou de bepalende factor geweest, waardoor jij je als Nederlandse jongen hebt kunnen ontwikkelen tot professioneel honkballer?
”Mijn vader eigenlijk. Mijn vader is er vanaf dag één altijd geweest om mij te trainen, mij beter te maken en mij te ondersteunen. Ik heb echt alles in mijn honkbal carrière te danken aan hem. We hebben soms echt uren lang, tot in de nacht in de kooi geslagen. Maakte niet uit of hij moest werken de volgende ochtend. De drive die hij heeft, heb ik echt overgenomen. Mijn talent was er sowieso, maar ik heb het er uit weten te halen door hard te werken.”
Wat zou er in de Nederlandse honkbal-cultuur moeten veranderen volgens jou, om de sport hier groter te maken en meer goede spelers te ontwikkelen?
”Het begint bij de begeleiding. In Nederland ontbreekt het gewoon te veel aan professionele coaching ‘zoals van ex pro-spelers’, als ik het zo mag zeggen. Er zijn heel veel coaches en ouders die het met een goed hart en met de kennis die ze hebben van het spelletje, doen. Maar dit spel is zo complex dat er veel meer bij komt kijken. Het is vooral heel belangrijk dat kinderen op een hele jonge leeftijd het op de juiste manier leren. Laat mij er bij vermelden dat deze goedwillende ouders van groot belang zijn, want zonder hen zou er geen jeugd zijn.
Daarnaast, discipline. Kinderen zouden eigenlijk veel meer moeten trainen. Los van de clubtrainingen die er zijn. Als ik denk aan mijn eigen carrière, trainde ik bijna elke dag. Als ik geen teamtraining had, dan trainde ik met mijn vader en was ik buiten bezig met een bal en een knuppel. Nu zie je de kinderen veel bezig met hun telefoon en Playstation en dat soort dingen.
De drive en professionaliteit waarop wordt getraind zou omhoog moeten gaan. Maar daar heb je de juiste mensen voor nodig met professionele ervaring om dat aan de jeugd mee te geven. Ik denk dat als je dat voor elkaar kan krijgen in Nederland zal de jeugd op jonge leeftijd veel verder zijn dan waar ze nu zijn. Dus de juiste begeleiding van de juiste coaches.”
Wij hebben begrepen dat jouw zoon Dean ook is gaan honkballen. Heeft hij al een favoriete positie?
”Hij heeft nog geen vaste positie. Hij heeft twee keer mogen trainen en hij heeft één wedstrijd mogen spelen bij Storks. Dus hij heeft nog niet echt een positie. Kinderen staan overal een beetje in het veld. Het gaat meer om, vinden ze het leuk en raken ze de bal. Zover zijn we nog niet. Hij is nog jong, Hij is net 6 geworden. Ik wil even kijken hoe hij de wintertraining doorkomt. Als hij het dan nog leuk vind dan kunnen we hem zeker gaan inschrijven. Hij voetbalt ook nog, dus ik laat het helemaal aan hem waar waar hij in verder wil. Ik begon pas op m’n tiende, dus hij heeft al vier jaar voorspong.”
Je hebt nu geen team verplichtingen meer, Kalian. Waar kijk je het meest naar uit om in de tijd die vrij is gekomen te doen?
”Tijd met mijn vriendin, de kinderen, familie, en vrienden door te brengen. Ik heb zoveel gemist al die jaren. Verjaardagen, bruiloften en de trouwfeesten. Ik kijk er erg naar uit om dat in te halen. En dat je gewoon kan genieten van dat soort momenten. Dat je niet hoeft te haasten, omdat je moet gaan trainen of spelen. Dus gewoon een normaal leventje te kunnen leiden. Een beetje ‘laid-back’ te kunnen zijn eigenlijk. Ik wil genieten van de kleinere dingen. Zoals even met mijn kinderen weg, lekker koken, of ergens een hapje eten. En niet meer te hoeven letten op wat ik eet. Daar kijk ik erg naar uit.”
Blijf je je nog wel inzetten voor de sport en zo ja op welke manier?
”Jazeker ik zal altijd wel betrokken blijven bij de sport. Ik vind het leuk om de kinderen te helpen en te begeleiden. Ik wil het ook niet alleen op het fysieke vlak doen maar juist ook op het mentale vlak. Voor mij ontbreekt dat gedeelte te veel in Nederland. Ik focus graag op het mentale gedeelte. Dus wil ik de kinderen daarin blijven steunen en workshops blijven geven over het mentale aspect van de sport. Ik zal daarin zeker aanwezig blijven en mijn steentje bijdragen.”
Tegenwoordig worden de jongen spelers ook aangemoedigd toch wel te letten op hun ‘swag’. Kalian jouw baseball-fashion-statement was toch wel dat jij jouw bovenshirt met een knoopje open droeg. Wie moeten we volgens jou in de gaten houden, als het om baseball swag statements gaat?
“Ha ha ha. Roelie Henrique. Ja Roelie was wel degene die mij altijd om goedkeuring vroeg over hoe hij er uit zag. Ik heb ook het een en ander bij hem overgebracht. Dit is iets wat wij samen deelden. Voor mij is hij de leider daar in. Hij houdt er echt van.”
Maar veel belangrijker, op wie moeten wij volgens jou letten als het om aanstormend talent gaat?
”Emilson Haswell. Hij zal de komende jaren bij Pirates een grote speler gaan worden.”
Jij hebt je ook ingezet voor de jeugdspelers bij Amsterdam Pirates. Als laatste vraag wat wil jij hun meegeven? Wat is jouw advies voor de (nog onzekere en misschien soms zelfs wat gefrustreerde) ambitieuze spelers die echt heel graag beter willen worden?
”Ik zou willen meegeven dat ze zich moeten focussen op het proces en niet zozeer op de resultaten. Dit is het moment waar ze moeten leren falen, zodat ze kunnen gaan groeien en daardoor kunnen leren. Uiteindelijk als ze dat hebben meegemaakt, zullen ze successen gaan behalen.
En ik zou ze zeker willen meegeven dat ze moeten genieten van het proces. We leggen soms zoveel druk op het resultaat, dat we vergeten te genieten van het moment waarin we zitten, en het leermoment te veel voor lief nemen.
Als ik denk aan mijn eigen carrière waar ik zo gefocust was op presteren, dat ik eigenlijk een beetje verloor om plezier te hebben, en het spel te spelen waar ik als klein kind verliefd op werd. Naarmate spelers ouder worden, focussen ze steeds meer op de cijfers en dan wordt het eigenijk gewoon werk in plaats van een spelletje spelen.
Dat zou ik de kids willen meegeven. Focus je op het proces. Raak niet te snel verwikkeld in de resultaten die je moet hebben. Dat brengt alleen maar druk met zich mee en gaat ten koste van het plezier in het spel. Uit eigen ervaring dan. Het wordt dan al snel minder leuk en dan wordt het zo geforceerd, maar dan laat je niet echt meer je natuurlijke talenten spelen. Je probeert het vaak zo goed te doen, maar daardoor gaat het juist minder en dat is niet echt de bedoeling.”
Kalian, als laatste vraag; Phillies of Houston?
”Phillies!!! Houston zijn cheaters. Ik zal nooit voor hun kunnen juichen.”
Kalian, ik denk dat ik namens vele fans mag spreken als ik zeg; bedankt voor je power, bedankt voor je doorzettingsvermogen, bedankt voor die alles bepalende homerun tegen Cuba, maar vooral bedankt voor je voorbeeld en je inspiratie. Ik wens je heel veel quality time met de kids en je vriendin. Wij hopen je natuurlijk nog veel tegen te komen op het Loek Loevendie ballpark. Baseball will miss you.
- Yvonne, namens de redactie Amsterdam Pirates
webredactie@amsterdampirates.nl
foto: © Kalian Sams met dochter
video: © Kalian Sams
